چه بودند ، چه هستیم ؟!

بازی هاولبخندهای پشت خاکریز

تا بوی جابه جایی به مشام می رسید و دستور جمع کردن بساط را از منطقه ای می دادند، بچه ها در لاک خودشان فرو می رفتند. دل کندن از جایی که مثل شهر و دیـار و مـحله ی خودشان همه چیزش جان داشت و زبان، کار ساده ای نبود. شب آخر، وقتی خبر را می گرفتند دور هم جمع می شدند، دعای وداع می خواندند، با شهدا و خون های مطهر ریخته شده در آن جا خلوت می کردند و هرکدام برای خود خط و نشان می کشیدند، خاک و در و دیوار سنگر را می بوسیدند و می بوییدند وبه آسمان چشم می دوختند و با سکوتشان، گوش جان می دادند به آنچه آن جا شنیده و دیده بودند و هنوز در گوششان صدا می کرد. از زمین های مقر حلالیت می طلبیدند و عذرخواهـی می کردند از این که عیاذاً باالله، درآن منطقه گناهی و معصیتی کرده باشند؛ یا از خاک شکایت می کردند، از این که آنان را قبول و طلب نکرده بود؛ همچنین محاسبه ی نفس بود که آیا این جا پیشرفت و ترقی داشته ام یا نه؟ در رفتن بهتر از آمدنم هستم یا نه؟