این خاک کربلا را حفظ کن

ام سلمه می‏گوید: شبی رسول خدا صلی الله علیه و آله از کنار ما گذشت و مدتی طولانی غایب شد، بعد از آن با سر و روی گرد و غبار آلود و غمگین برگشت. گفتم: یا رسول الله! چرا شما را غبار آلود می‏بینم؟ رسول خدا فرمودند: همین الآن مرا به سرزمینی در عراق به نام کربلا بردند که قتلگاه فرزندم حسین علیه‏السلام است و تعداد دیگری از فرزندانم را به من نشان دادند و من مقداری از خاک آن سرزمین را برداشتم و اکنون در دست من است،   آن گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله دست‏های شان را گشودند و فرمودند: این را بگیر و حفظ کن. من آن را که شبیه خاک سرخ بود، برداشتم و در شیشه ای ریختم و سرش را بستم و نگه داشتم، وقتی امام حسین علیه‏السلام از مکه به طرف کربلا حرکت کرد هر روز آن شیشه را بیرون می‏آوردم و می‏بوییدم و می‏گریستم. صبح روز دهم محرم؛ یعنی روز شهادت امام حسین علیه‏السلام آن را بیرون آوردم، به حال خود بود؛ ولی وقتی غروب آن روز آن را بیرون آوردم به خون خالص تبدیل شده بود، فهمیدم که امام حسین علیه‏السلام به شهادت رسیده است و گریستم تا خبر شهادت ایشان از عراق رسید. ( بحارالانوار، ج 44، ص 239. )   منبع: کرامات حسینیه و عباسیه  ؛ موسی رمضانی‏پور  نوبت چاپ: هفتم تاریخ چاپ: زمستان 1386 چاپ: محمد (ص) ناشر: صالحان  صفحات 67 و 68