مى‏خواهم مثل مولایم لب تشنه باشم

شهید محمدرضا امراللهى: مى‏خواهم بنویسم؛ ولى دیگر قلم توان نوشتن را ندارد و مرکبم دیگر آن رنگ دیروز را به خود نمى‏گیرد و دستم دیگر قدرت نوشتن این مطالب را ندارد. مى‏نویسم براى کسانى که رنگ و بوى جهاد را به خود نگرفته‏اند و این محفل چند ساله‏ى ما، آنها را سرشکسته کرد. مى‏نویسم تا بدانند دانشگاه مردان خدا، حال و هواى دیگرى داشت و جویندگانش در جستجوى حق تعالى بودند. نمى‏نویسم تا کسى بر ما رحم کند بلکه از فراق دورى هم‏قفسان و مظلومیت محفل یاران مى‏نویسم. نمى‏دانم زندگى باصفا و پر از معنویت شهید «محمدرضا امراللهى» را در جبهه چگونه شروع کنم. از طلوع آفتاب، یا از غروب آن بگویم. از مناجات قبل از اذان صبحش شروع کنم یا از خواندن سوره‏ى واقعه قبل از خواب و بى‏تکبرى و بى‏ریایى‏اش. از نیمه‏هاى شب براى شستن ظروف و لباس‏هاى بچه‏ها بگویم یا از سکوت اختیار کردن و تبسم‏هاى پر از معنایش، از نماز جماعت‏هاى پر از معنویتش بگویم یا از دعاهاى پربرکت سر سفره. از شیون‏هاى شب چهارشنبه‏اش در دعاى توسل بگویم یا از مناجات‏هاى شب جمعه‏اش. از نمازهاى شبش بگویم یا از سجده‏هاى طولانى و قنوت‏هاى عارفانه‏اش. از شوق شب حمله‏اش بگویم یا از گریه‏هاى قبل از شهادتش. از بى‏تابیهاى قبل از عملیاتش بگویم یا از حماسه‏ها و ایثار و از خودگذشتگى‏هایش. تو با مسؤولیتى که داشتى فقط مى‏خواستى راحتى بچه‏ها را فراهم کنى. با کارهاى مداوم خود از مسؤولیت خود در مقابل خدا خوف و ترس داشتى. وقتى بالاى سرت آمدم و مى‏خواستم سرت را در بغل بگیرم، گفتى سرم را روى خاک بگذار تا آرزوى چندین ساله‏ام برآورده شود. وقتى مى‏خواستم گلوى تشنه‏ات را سیراب کنم، گفتى: «مى‏خواهم مثل مولایم حسین علیه‏السلام لب تشنه باشم». وقتى در آخرین لحظات نگاهت مى‏کردم، خود را رو به قبله کرده بودى و در حال سلام دادن به مولایت بودى. در نهایت هنگامى بالاى سرت رسیدم که کینه‏ى همیشگى منافقین کوردل تبدیل به تیرى شده بود و به پیشانى‏ات نشسته و تو را آرام بر زمین افکنده بود. پیشانى‏اى که سجده‏گاه بود براى راز و نیاز و شکرگزارى از او. پیشانى‏اى که عارفان هفتاد ساله آرزوى بوسیدنش را داشتند. منافقین از خدا بى‏خبر بزدل از ایمان سرشار تو واهمه داشتند و از استقامت بى‏نظیر و از بیعت خالصانه‏ى تو با امامت بیمناک بودند. تو را مظلومانه به شهادت رساندند و در گلزارى که آرزوى دیرینه‏ات بود، کنار دیگر شهداى همیشه زنده‏ى بهشت زهرا آرام گرفتى. اگر منافقین کوردل جسم پاکت را از نظرها پنهان کردند ولى باید بدانند که نمى‏توانند روح سرشار از ایمان و راه همیشه زنده‏ات را در قلبهایمان پنهان کنند. (روزنامه‏ى جمهورى اسلامى، 8 / 9 / 67، ص 8) راوى: سید محمد متولیان به یاد سالار شهیدان در آخرین لحظات زندگى بیاد شهید حاج رحیم ایمانى حضور فعال او در صحنه‏هاى مختلف - که تا پیروزى انقلاب ادامه داشت - بعدها در جریان جنگ تحمیلى صورتى دیگر یافت. «حاج رحیم» در تمام دوره‏ى حیات خویش آرزوى شرکت در مناطق عملیاتى داشت؛ اما به دلیل مشکلاتى که در زندگى داشت، نمى‏توانست حضورى مستمر در جبهه‏ها داشته باشد... عاقبت از طرف جهاد سازندگى به عنوان راننده‏ى کامیون به منطقه رفت و حدود سه ماه را به خدمت مشغول شد. در همین زمان بود که در منطقه‏ى عملیاتى «جزایر مجنون» به مسمومیت شیمیایى دچار گردید و دیر زمانى را به معالجه مشغول شد. آزمایش‏هاى متعدد، اثبات کرد که حاجى با گاز خردل به شدت مسموم شده است و باید پیوسته استراحت داشته باشد... تقدیر چنین بود که پس از مدت زمانى طویل و تحمل رنج بیمارى، او به شرف عظیم شهادت نایل گردد. (کاجهاى آسمانى، سید مهدى حسینى، فروردین 76، ص 14) ... زمانى که در بستر بیمارى افتاده بود، به وضوح معلوم بود که چون شمع در حال آب شدن است. گهگاهى نیز زمزمه‏اى آتشین بر لب داشت که حکایت از رنج بیمارى‏اش مى‏کرد... لحظاتى قبل از شهادتش، یک بار نجواى او را شنیدم که زیر لب زمزمه مى‏کرد: «یا حسین! یا حسین!». (همان، ص 15) راوى: داوود کدپورى