اطمینان به شهادت

عملیات «بدر» در منطقه‏ى «هورالهویزه» انجام مى‏شد. گردان «موسى بن جعفر علیهماالسلام» و گردان «حضرت امیر علیه‏السلام» خط شکن بودند. در سایه‏ى ایثار و شجاعت تک‏تک عزیزان، مسافت حدود سى کیلومتر از هور را با بلم پیمودند و پس از عبور از کمین‏ها به خط پدافندى دشمن یورش بردند و آن را در هم شکستند. «آقاخانى» فرمانده دلاور گردان موسى بن جعفر علیهماالسلام در جریان پاتکهاى پى در پى دشمن از ناحیه‏ى دست و پا مورد اصابت تیر و ترکش قرار گرفته و به شدت مجروح شد. با اصرار زیاد هم‏رزمان، او به پشت خط منتقل و در اورژانس پاسگاه سه، مورد مداوا قرار گرفت. آقاخانى دوباره قصد داشت به خط، عزیمت کند. یکى از بچه‏ها - که دوست صمیمى و قدیمى او بود - به وى گفت: «همین جا بمان؛ فکر مى‏کنم اگر وارد منطقه شوى، به شهادت برسى!». آقاخانى با اطمینان کامل گفت: «اگر تو فکر مى‏کنى، من یقین دارم!». سپس با شوقى بسیار، اضافه کرد: «مى‏خواهم در کنار بچه‏ها باشم». و با لبخندى که همیشه بر لبهایش نقش مى‏بست، اورژانس را ترک کرد و ساعاتى بعد، پیکر خونین و مطهرش را دیدم! آرى، او با تنى زخمدار و مجروح، مشغول هدایت نیروها بود که ناگهان تیرى به سرش اصابت کرد. رحمت و رضوان الهى بر آن دلداده باد. (خودشکنان، مرتضى جمشیدیان، لشکر 14 امام حسین (ع)، تابستان 75، ص 43) راوى: مهدى حاجیان نبردى جانانه و رسیدن به آرزو گردان از قداست خاصى برخوردار بود؛ چرا که افرادى پاک، با تعالى بسیار، پیکره‏ى آن را تشکیل مى‏دادند که «سید عباس میرطاووسى» یکى از آنان بود. شب عملیات در منطقه فاو (دریاچه‏ى نمک» موقع وداع، بچه‏ها یکدیگر را در آغوش مى‏کشیدند و حلالیت طلب مى‏کردند. سید، مرا در آغوش گرفت و گفت: «على جان! کارى ندارى؟ دیگر مرا نخواهى دید. امشب شهید مى‏شوم، حلالم کن!»؛ اما در آن حال، منظورش را نفهمیدم. بالاخره، عملیات شروع شد و ما وارد عملیات شدیم. بچه‏ها جانانه مى‏جنگیدند. صبح شد. سراغش را از هر کس گرفتیم، سکوت آنان به معناى آن بود که او به لقاءالله پیوسته است. حالات عجیبى داشت؛ کم صحبت مى‏کرد و گزیده. اگر در نشستهاى دوستانه، قدرى بلند مى‏خندید، خودش را به سه روز روزه‏ى نذرى محکوم مى‏کرد. از هیچ کس درخواستى نداشت. همیشه کارهایش را خود انجام مى‏داد. قصد داشت به زیارت حضرت رضا علیه‏السلام برود. اما نزدیک بودن عملیات، او را از این کار بازداشت. وقتى به شهادت رسید، پیکر پاکش به اشتباه به مشهد منتقل و پس از طواف ضریح مطهر حضرت رضا علیه‏السلام به اصفهان انتقال داده شد و به این آرزوى خود نیز رسید. (خودشکنان، مرتضى جمشیدیان، لشکر 14 امام حسین (ع)، تابستان 75، ص 38) راوى: على یار محمدیان